ΜΩΒ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Το κείμενο αυτό γράφεται λίγους μήνες αφότου η συνέλευση του Μωβ Καφενείου αποφάσισε να κλείσει τον κύκλο λειτουργίας της λόγω ζητημάτων που προέκυψαν στο εσωτερικό της και τα οποία δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε. Θα θέλαμε, λίγο πριν αποχαιρετήσουμε, να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στα οχτώ χρόνια λειτουργίας της συλλογικότητας και έπειτα να καταγράψουμε ορισμένες σκέψεις.

Όλα λοιπόν ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2008 όταν στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ, στη Θεσσαλονίκη, δημιουργήθηκε μια ομάδα αυτομόρφωσης σχετικά με τον φεμινισμό. Ορισμένες από την πρωτοβουλία που έκανε το κάλεσμα, συμμετείχαν παλαιότερα στην αντισεξιστική ομάδα που λειτουργούσε στο αντιιεραρχικό στέκι στην ιατρική, και όλες συμμετείχαν στην υποομάδα της υφανέτ ενάντια στο trafficking, στα πλαίσια του πανελλαδικού συντονιστικού αναρχικών–αντιεξουσιαστών για την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες. Έναν χρόνο αργότερα, στήθηκε και επίσημα η δομή του Μωβ Καφενείου σε εβδομαδιαία βάση, στο χώρο της κατάληψης, με προβολές, εκδηλώσεις, θεματικές βραδιές. Tα καφενεία μας αποτέλεσαν πολύτιμα σημεία συνάντησης και κοινωνικοποίησης, υπήρξαν οι δικοί μας ασφαλείς χωροχρόνοι όπου στεγάσαμε τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις κάβλες, τις υπάρξεις μας, τα έκφυλα σώματά μας. Ξεκινώντας πάντα από τις ζωές και τα βιώματά μας, όλα όσα κάναμε είχαν σκοπό να δημιουργηθεί ένα έδαφος αναστοχασμού και διερώτησης πάνω στην έμφυλη πραγματικότητα μέσα στην πατριαρχική, κανονιστική, καπιταλιστική, ελληνορθόδοξη συνθήκη που μας κάνει να ασφυκτιούμε.

Το νήμα αυτής της συνέλευσης, εμείς, μια πλέον νέα σύνθεση ατόμων, το πιάσαμε πριν περίπου τρία χρόνια. Από τότε μέχρι και σήμερα συνεχίσαμε –άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι τόσο- να αναζητούμε/εφευρίσκουμε τρόπους για να μιλήσουμε για την αναγκαιότητα των φεμινιστικών και κουήρ λόγων τόσο εντός του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου, όσο και εκτός αυτού. Μέσα από κείμενα, καφενεία, αυτομορφώσεις, δράσεις και εκδηλώσεις, επιχειρήσαμε να καταφέρουμε πλήγματα ενάντια σε ένα παρόν που μας θέλει πειθαρχημένα.

Οι θεματικές με τις οποίες καταπιαστήκαμε, κατά κύριο λόγο, σ΄ αυτή την τελευταία περίοδο λειτουργίας του καφενείου ήταν επιγραμματικά: η σεξουαλικότητα και η αναπηρία, η αποικιοκρατία, η έμφυλη διάσταση της μετανάστευσης, η χοντροφοβία και το body positivity, τα εγκλήματα τιμής (παρουσίαση του βιβλίου της Αβδελλά “Δια Λόγους Τιμής” τον περασμένο Ιούνιο στην υφανέτ), η κουλτούρα του βιασμού. Σχετικά με την τελευταία συμμετείχαμε στον πανελλαδικό συντονισμό ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού, που οργάνωσε δράσεις και μικροφωνικές σε όλη την χώρα, κι ακόμη στηρίξαμε την φεμινιστική πορεία που καλέστηκε για αυτό τον λόγο πριν ένα χρόνο στην αθήνα. Επιπλέον, προσπαθήσαμε να έχουμε όσο το δυνατόν πιο οξυμένα αντανακλαστικά και να απαντούμε σε ζητήματα επικαιρότητας (ομοφοβικές επιθέσεις, σεξουαλικοποιημένη βία, καταγγελίες βιασμών, παρεμβάσεις στο pride) με κείμενα, αφίσες, στένσιλ, αυτοκόλλητα, μικροφωνικές, καθώς και να στεκόμαστε αλληλέγγυες σε αγώνες και αντιστάσεις που αρθρώνονταν (sanaa taleb, φίλες μετανάστριες).

Ως παρακαταθήκη, επιλέγουμε να αναφέρουμε εδώ τη συμβολή του πολιτικού εργαλείου της διαθεματικότητας που στη συνέλευσή μας άνοιξε πολλές και εποικοδομητικές συζητήσεις, ήγειρε ποικίλα ερωτήματα και μας προσέφερε διέξοδο στις δύσκολες στιγμές των ίδιων των ζωών και των πολιτικών επιλογών μας. Αναγνωρίζοντας ότι τα συστήματα εξουσίας και καταπίεσης αλληλοδιαπλέκονται, αντιλαμβανόμαστε πως οι αντιστάσεις μας δεν μπορούν να υπάρχουν μέσα σε ένα καθεστώς ιεραρχίας και προτεραιότητας, καθώς με αυτό τον τρόπο παραγνωρίζονται όλες οι υπόλοιπες ταυτότητες που μπορεί να φέρουμε και που δέχονται συστηματικά και συνολικά επίθεση. Ταυτόχρονα, θεωρούμε πως μέσω της διαθεματικότητας δίνεται επιτέλους χώρος στα διάφορα υποκείμενα να μιλήσουν για τις ιδιαίτερες καταπιέσεις τους και να ορίσουν με τους δικούς τους όρους τί σημαίνει για αυτά η χειραφετητική διαδικασία και πώς πραγματώνεται. Για εμάς, επομένως, η επιλογή ανάδειξης ενός μόνο τμήματος των σχέσεων εξουσίας, όχι μόνο δεν είναι απειλητική για το σύστημα, αλλά φυσικοποιεί και αναπαράγει τις ιεραρχίες του.

Σε αυτό το σημείο, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλες αυτές που αναγνώρισαν την ανάγκη ύπαρξης μια φεμινιστικής–κουήρ συνέλευσης στην πόλη της θεσσαλονίκης και δημιούργησαν το Μωβ Καφενείο και αυτές που πέρασαν είτε για λίγο είτε για περισσότερο από την συνέλευση και κράτησαν ζωντανό αυτό τον τόπο συνάντησης που μας επέτρεψε να στεγάσουμε τις έκφυλες επιθυμίες μας, τις ανώμαλες φωνές, τις αμηχανίες και τις σιωπές μας. Όλο τον κόσμο που στήριξε τα καφενεία, τις εκδηλώσεις και τις δράσεις μας, για τις συζητήσεις που κάναμε, για τα βιώματα που μοιραστήκαμε, για την κριτική που μας άσκησε, για τις φορές που χορέψαμε μαζί πάνω στον στρέητ σεξιστικό, ομοφοβικό και τρανσφοβικό ζόφο της πόλης αυτής.

Τέλος, ένα ευχαριστώ στις υπόλοιπες φεμινιστικές και κουήρ συνελεύσεις, καθώς και τις συνελεύσεις του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος τόσο της θεσσαλονίκης, όσο και άλλων πόλεων, για το δίαυλο επικοινωνίας που ανοίξαμε, για την κοινή μας πορεία σε αγώνες, για τη στήριξη, την φροντίδα, το μοίρασμα των πολιτικών εργαλείων-περιεχομένων.

Σας αποχαιρετάμε συντροφικά,
με την υπόσχεση ότι, είτε ατομικά είτε μέσα από άλλες συλλογικές διαδικασίες,
θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να αγωνιζόμαστε για τους φεμινισμούς.

«Έλα ν’ αγαπηθούμε
στο μέσα χώρο της στιγμής
στο κλείσιμο μιας εποχής
στο επέκεινα των εαυτών μας»

Μωβ Καφενείο,
Νοέμβριος 2017

Υ.Γ. Σε μια προσπάθεια να κρατήσουμε επαφή, αποφασίσαμε η mailing list μας να διατηρηθεί ως ένα μέσο αντιπληροφόρησης, ενημέρωσης, ανταλλαγής πληροφοριών. Μπορείτε να συνεχίσετε να προωθείτε τις ενημερώσεις σας στο: autofemini@lists.espiv.net

Η σημερινή βιβλιοπαρουσίαση από τη μία αποτελεί για μας ένα λιθαράκι στην προσπάθεια διάρρηξης της «ελληνικής ομοιογένειας» και από την άλλη μια προσπάθεια εύρεσης εργαλείων για την καλύτερη κατανόηση και αντιμετώπιση αυτού που σήμερα ονομάζεται «έγκλημα πάθους», δηλαδή τις γυναικοκτονίες. Θέλουμε να αναδείξουμε ότι η έμφυλή τους διάσταση, ο μισογυνισμός τους, ο λόγος της τιμής, η μετάθεση της ευθύνης στο θύμα δεν είναι κάποιες περιπτώσεις βίας, αλλά είναι φαινόμενα συστημικά.

Μέσα από αυτό το πρίσμα διαβάσαμε και συζητήσαμε το βιβλίο της Έφης Αβδελά: «Δια Λόγους τιμής. Βία, Συναισθήματα και Αξίες στη Μετεμφυλιακή Ελλάδα», το οποίο διαπραγμετεύεται δύο κεντρικές έννοιες στις έμφυλες σχέσεις εξουσίας, την τιμή και την ντροπή.

ολόκληρη η εισήγηση σε pdf

(η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ, στις 23 Ιουνίου ’17) 

Πριν λίγο καιρό συντρόφισσα –μέλος συλλογικότητας και σωματείου της πόλης– μοιράστηκε με τα άτομα της συνέλευσής μας το βίωμά της, καταγγέλλοντας τη «σεξουαλική παραβίαση των ορίων της και τη στέρηση του δικαιώματος για αυτοδιάθεση του σώματός της», όπως η ίδια περιέγραψε τη συνθήκη, από τρεις cis άντρες, δύο εκ των οποίων μέλη του αντιφασιστικού στεκιού Κάμενικ και ένας πρώην μέλος του.

Με το παρόν κείμενο επιχειρούμε αφενός να εκφράσουμε την απόλυτη στήριξή μας στο αίτημα της ίδιας και της συλλογικότητάς της. Για εμάς σημασία έχει το βίωμά της, και εκεί στεκόμαστε. Τόσο οι συγκεκριμένοι τύποι, όσο και τα άτομα που τους στηρίζουν δεν έχουν καμία θέση στα καφενεία και τις εκδηλώσεις μας στο χώρο της Υφανέτ και θα προσπαθήσουμε να διασφαλίσουμε την απουσία τους. Άλλωστε αυτό είναι και ένα από τα ζητούμενα της συνέλευσής μας όλα αυτά τα χρόνια: να καταδείξουμε τέτοιες συμπεριφορές και να τις απομακρύνουμε από τους χώρους μας. Θα θέλαμε, επίσης, να κρατήσουμε αποστάσεις από συλλογικότητες που τους υποστηρίζουν είτε ρητά, είτε σιωπηρά/ουδέτερα.

Αφετέρου, με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό, προχωρούμε σε μια αναλυτικότερη κατάθεση των σκεπτικών μας σχετικά με την κουλτούρα του βιασμού, τα προνόμια, τη διαχείριση περιστατικών έμφυλης βίας από τον ευρύτερο ριζοσπαστικό και α/α χώρο, τη σημασία του βιώματος, της συναίνεσης και των φεμινισμών.

ολόκληρη η τοποθέτηση σε pdf

Pride. Μια σειρά από αυθόρμητες εξεγέρσεις και διαμαρτυρίες σε αρκετές αμερικάνικες πολιτείες, που ξεκίνησε στο Stonewall Inn (Μανχάταν, Νέα Υόρκη) τον Ιούνιο του 1968 ενάντια στην αστυνομική βία που ασκήθηκε στην lgbt κοινότητα της εποχής. Ένας αγώνας για την ορατότητα και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των λεσβιών, των γκέη, των αμφισεξουαλικών, των τρανς, γύρω από τον οποίο συσπειρώθηκαν τα περιθωριακά αυτά υποκείμενα σχηματίζοντας το Γκέη Απελευθερωτικό Μέτωπο (Gay Liberation Front) με κύριο πρόταγμα την αποδόμηση των κυρίαρχων σεξουαλικών ταυτοτήτων, θέτοντας παράλληλα τις βάσεις για τη διεκδίκηση της ισάξιας νομικής και κοινωνικής αναγνώρισης. Ένας αγώνας που (αν μη τι άλλο) συνεχίζεται.
ThessPride. Ένα φεστιβάλ, μια παρέλαση, λίγες γιορτινές μέρες για την lgbtqi+ κοινότητα της θεσσαλονίκης με στόχο την ορατότητα και την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σε θέματα ομοφοβίας και τρανσφοβίας.

Είναι γεγονός πως αρκετές από εμάς, στο παρελθόν, έχουμε βιώσει στο thesspride στιγμές υπερηφάνειας και απελευθέρωσης σχετικά με τις σεξουαλικότητες και την έκφραση των φύλων μας. Ωστόσο, χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη η απόστασή μας από τα περιεχόμενα και την πολιτική της διοργάνωσης. Αναγνωρίζουμε πως τα τελευταία χρόνια, εντείνονται διαρκώς οι διαφωνίες για το τι αντιπροσωπεύει το pride. Άτομα και συλλογικότητες έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση να μην συμμετέχουν σε αυτό και την ίδια στιγμή σε αρκετές πόλεις έχουν δημιουργηθεί πυρήνες αυτοοργανωμένων pride.

Για εμάς, ένα φεστιβάλ υπερηφάνειας έχει λόγο ύπαρξης για να βγούμε στο δρόμο και να απαιτήσουμε τον χώρο που θέλουμε για όλα τα σώματα και τις διάφορες εκφράσεις των σεξουαλικοτήτων μας. Να βρεθούμε πλάι σε υποκείμενα που δέχονται λογιών-λογιών καταπιέσεις και που η κυρίαρχη αφήγηση τα πετάει εκτός. Δεν επιθυμούμε μια εθιμοτυπική διεξαγωγή, αλλά ένα pride με διεκδικητικό χαρακτήρα, που να αναδεικνύει τα ζητήματα όλης της κοινότητας αναλύοντάς τα μέσω ενός διαθεματικού πρίσματος, ως ένα κομμάτι του φεμινιστικού και queer κινήματος. Βέβαια, οι εμπειρίες μας σε αυτή την κοινωνία -η οποία μας υπενθυμίζει συνεχώς πόσο βαθιά πατριαρχική, σεξιστική, ομο/τρανσφοβική είναι- ορίζουν τους αγώνες μας σε καθημερινή βάση, σε ατομικό και συλλογικό πλαίσιο. Η παρουσία μας στο thesspride αποτελεί μια στάση παρέμβασης και μόνο, με σκοπό να καταδείξει την νεοφιλελεύθερη πολιτική της διοργάνωσης του pride και την επιβράβευση της ομοκανονικότητας.

Θεωρούμε ότι η εργαλειακή χρήση του pride από το δήμο θεσσαλονίκης αποσκοπεί στο να αντλήσει κάποια υπεραξία, οικονομικής και πολιτικής φύσης. Έτσι, ενώ η πόλη της θεσσαλονίκης -μια πόλη με έντονο το ελληνικό, πατριωτικό και ορθοδοξοχριστιανικό χαρακτήρα- διαμορφώνει μια καθημερινή ασφυκτική συνθήκη για lgbtqi+ υποκείμενα, μεταμορφώνεται για λίγες μέρες σε έναν γκέι-friendly τουριστικό μέρος. Βέβαια, με μια γρήγορη ματιά στις χορηγίες του pride διαπιστώνουμε ότι παίζονται λεφτά πίσω από τις rainbow σημαίες που μπαίνουν κατευθείαν στις τσέπες των ντόπιων επιχειρηματιών, των ξενοδόχων και των διαφόρων εταιριών. Μέσω αυτής της διαδικασίας αποκρυσταλλώνεται η προσπάθεια ενσωμάτωσης των χαρακτηριστικών μας για την κερδοφορία του κεφαλαίου και της αγοράς. Η ίδια η διοργάνωση του pride μας καλεί να ‘έρθουμε όπως είμαστε’ και ‘να αγαπήσουμε αλλήλ@ς’ σε μια παρέλαση που φανερά επικεντρώνεται σε μια cis* γκέι ανδροκεντρική αισθητική, με καλογυμνασμένα αντρικά σώματα που χορεύουν σε στολισμένα άρματα εταιριών και μκο. Οποιοδήποτε σώμα αποκλίνει των κυρίαρχων προτύπων ομορφιάς ή δεν επιτελεί τα έμφυλα χαρακτηριστικά που η κοινωνία του επιτάσσει, σίγουρα δεν είναι εξίσου ορατό.

Κλείνοντας και με αφορμή την συμμετοχή της ‘Δράση Αστυνομικών Ενάντια στο ρατσισμό’ στο Athens pride, αδυνατούμε να φανταστούμε τη συνύπαρξή μας σε πορεία με μπάτσους και την οποιαδήποτε οικοδόμηση σχέσεων συνεργασίας. Η ελληνική αστυνομία αποτελεί στο σύνολό της -όχι μόνο κάποια σώματα ασφαλείας της- ένα μηχανισμό βασισμένο στην καταπίεση και τον ρατσισμό, που (ανα)παράγει εν γένει την πατριαρχία, τις ηγεμονικές αρρενωπότητες και προστατεύει το κεφαλαίο και το κράτος, πάντα εις βάρος των λιγότερο προνομιούχων. Δεν ξεχνάμε την καθημερινή βία και υποτίμηση των μπάτσων σε τρανς, γκέι, λεσβιακά, γυναικεία, non-binary σώματα, καθώς και σε ρομά, μετανάστ(ρι)ες, πολιτικές κρατούμενες. Το ζήτημα, για εμάς, δεν είναι η γκέι σεξουαλικότητα των συγκεκριμένων μπάτσων που κατέβηκαν στο Athens pride, αλλά η παρουσία τους εκεί ως σώμα της ελληνικής αστυνομίας.

δε θα σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε στην κανονικότητα και τη βία.
διεκδικούμε την ορατότητά μας από μια ανταγωνιστική
ως προς το υπάρχον σκοπιά.
υπερήφανα η ντροπή της οικογένειας και του έθνους!

μωβ καφενείο
ιούνης 2017

___________
*Cis: άτομα τα οποία αναγνωρίζουν ως φύλο τους, το φύλο που τους έχει αποδοθεί κατά τη γέννησή τους ή καλύτερα, το φύλο που εκφράζουν δεν πάει κόντρα στο φύλο που πιστεύουν οι γονείς και η κοινωνία κ.ο.κ. ότι πρέπει να εκφράζουν με βάση τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του σώματός τους. Τα άτομα που δεν είναι cis ονομάζονται τρανς.
Ο όρος χρησιμοποιείται για να αποστιγματίσει τον όρο τρανς. Όταν παραδέχομαι ότι είμαι cis, σημαίνει ότι αποδέχομαι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι cis, και συνεπώς δεν αποδίδω «φυσιολογικότητα» στη δική μου κατάσταση και απαξίωση στη δική τους.

8 ΧΡΟΝΙΑ ΜΩΒ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ 
ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΙΔΡΩΤΕΣ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΜΕ ΜΟΝΕΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΩΜΑΛΙΕΣ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ.

Πρακτικά συνέλευσης 9/3  
Θέμα: επόμενα καφενεία

Η  Α. πρότεινε να κάνουμε “αυτό”. Όλες ψηθήκαμε με την ιδέα και συμφωνήσαμε να το τρέξουμε. Τότε πήρε τον λόγο η Κ.  και είπε ότι ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε και “εκείνο”. Ο Θ., με πηγαίο ενθουσιασμό, στήριξε απόλυτα τις προλαλήσασες και δήλωσε διαθεσιμότητα για όλα. Η Ε. συνεπαρμένη από τις προτάσεις σκέφτηκε πως και το “άλλο” θα μπορούσε να χωρέσει σε κάποιο καφενείο μας. Μικρή σιωπή. Προβληματισμός. Τι θα γίνει; Τι θα πρωτοκάνουμε; Πόσες Τετάρτες έχει ο χρόνος;

Οι μωβ δεν μπορούσαν να αποφασίσουν. Ήθελαν να τα κάνουν όλα τόσο πολύ, μα δεν  έβρισκαν τρόπο να τα βάλουν με το χρόνο. Οι φεμινισμοί, όμως, για άλλη μια φορά τους έδωσαν τα εργαλεία να το διαχειριστούν: “ΚΑΜΙΑ ΙΔΕΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΣΩ”

Θα τα κάνουμε όλα και σας τα φυλάμε για έκπληξη!!!

τετάρτη στις 9 μ.μ.
στη φάμπρικα υφανέτ

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του ιρλανδού συγγραφέα Pat McCabe (1998), η ταινία παρουσιάζει τριανταέξι στιγμές από τη ζωή της Patrick (Patricia) “Kitten” Braden, μιας τρανς γυναίκας που μεγαλώνει σε μια μικρή πόλη κοντά στα σύνορα της Β. Ιρλανδίας, την οποία σύντομα εγκαταλείπει με τελικό προορισμό το Λονδίνο, προς αναζήτηση της μάνας που ποτέ δε γνώρισε, αλλά κυρίως για να δραπετεύσει από την κανονιστική, ασφυκτικά ετεροκανονική και συχνά βίαιη πραγματικότητα που βιώνει.

Η Kitten γεννιέται με πέος και της αποδίδεται το ανδρικό φύλο, μεγαλώνει με θετή οικογένεια και παρακολουθεί τα μαθήματα σε ένα καθολικό σχολείο αρρένων. Από πολύ νωρίς δείχνει να προτιμά τα φορέματα, τα τακούνια και το μακιγιάζ, πράγμα που εξαγριώνει τη θετή της μάνα. Οι πρώιμες εξουσιαστικές φιγούρες στη ζωή της (η μητριά, οι δάσκαλοι, ο διευθυντής του σχολείου) απαντούν με βία σ’ αυτή την υπέρβαση του φύλου: είτε της επιτίθενται λεκτικά, είτε την τιμωρούν σωματικά. Η Kitten βρίσκεται διαρκώς σε σύγκρουση με τη νόρμα, το κυρίαρχο, τον κανόνα. Αποτελεί απειλή για τη “φυσική” τάξη των πραγμάτων και η κοινωνία φροντίζει με κάθε ευκαιρία να της το υπενθυμίζει. Οι μόνοι που την δέχονται πραγματικά για όλα αυτά που είναι, είναι οι τρεις φίλοι της, η Charlie, ο Irwin και ο Lawrence.

Σύντομα αποφασίζει να το σκάσει. Κάνει οτοστόπ στο πρώτο φορτηγάκι που συναντά βγαίνοντας στο δρόμο, κι εκεί γνωρίζει τον Billy Hatchet και τους Mohawks, μια γκλαμ ροκ μπάντα σε περιοδεία, τους οποίους θα ακολουθήσει για κάποιο διάστημα. Για πρώτη φορά είναι ελεύθερη να ζήσει όπως επιθυμεί, να αναμετρηθεί με τα όρια των φύλων, να αναζητήσει τον έρωτα, να νιώσει ότι ανήκει κάπου. Με τελικό σκοπό να γνωρίσει τη μάνα της –που την εγκατέλειψε βρέφος ακόμη- και να αισθανθεί την αγάπη και την τρυφερότητα που στερήθηκε ως παιδί, συναντά άτομα που θα την εκμεταλλευτούν, θα την χλευάσουν, θα την πληγώσουν, αλλά και άτομα που θα τη βοηθήσουν και θα τη στηρίξουν. Δοκιμάζει διάφορες δουλειές (τραγουδίστρια, βοηθός μάγου, σεξεργάτρια), αλλάζει συχνά τον τρόπο που ντύνεται, τα μαλλιά της, το όνομά της (Pat, Patrick, Patricia, Kitten, “Γυναίκα Φάντασμα”), και όλα αυτά της επιτρέπουν μια μεγάλη ρευστότητα στην τρανς ταυτότητα. Κι αυτή ακριβώς η ρευστή ταυτότητα (ή καλύτερα η μη ύπαρξη συγκεκριμένης ταυτότητας) είναι που εξετάζεται εδώ. Το τρανς υποκείμενο έχει ένα σώμα. Ένα σώμα με σημασία, που όχι μόνο αμφισβητεί τη φύση της σεξουαλικότητας, αλλά και την ίδια τη σταθερότητα της έμφυλης ταυτότητας.

Φυσικά, δε μπορούμε να παραβλέψουμε και την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που επικρατεί την εποχή που συμβαίνουν όλα αυτά. Είναι η περίοδος των Ταραχών (The Troubles), οι θερμές δεκαετίες των ’60-’70 στη Β. Ιρλανδία που σημαδεύτηκαν από συγκρούσεις με πολιτικά, εθνικιστικά, ιστορικά, αλλά και θρησκευτικά αίτια. H Kitten δε μένει ανεπηρέαστη∙ παρότι ποτέ δε δέχεται να πάρει στα σοβαρά τα όσα διαδραματίζονται (αντιθέτως, τις περισσότερες φορές κοροϊδεύει με τον τρόπο της όσους το κάνουν), χάνει φίλους και εραστές σε επιθέσεις και η ίδια κατηγορείται ως τρομοκράτισσα. Ωστόσο, επιλέγει να επικεντρώνεται στη δική της προσωπική επανάσταση και να μην έχει καμία εμπλοκή στα γεγονότα. Και πώς αλλιώς; Αφού η παραμικρή συμμετοχή θα απαιτούσε τη συμμόρφωσή της σε μια άκαμπτη έννοια αρρενωπότητας και ανδρικού ηρωισμού. Από αυτή την άποψη, η ταινία είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς κατασκευάζεται το φύλο σε σχέση με το έθνος.