Είναι ένα πολιτισμικό και κοινωνικό κίνημα που ξεκίνησε στα μέσα του ’80 ως παρακλάδι του punk. Δεν ξέρουμε ποιοι ήταν όλοι οι λόγοι για την γέννησή του, αλλά εντοπίζουμε την ανάγκη κάποιων ατόμων να διαφοροποιηθούν από την straight, αρρενωπή εικόνα του punk που υπήρχε μέχρι τότε. Διαπραγματεύεται θέματα φύλου, ταυτοτήτων, σεξουαλικότητας είτε με σοβαρό ύφος είτε σαρκάζοντάς τα. Το queercore εκφράζεται με έναν diy τρόπο, μέσα από zines, μουσική, κείμενα, βιβλία, κινηματογράφο και άλλα.
Ιστορικά, το zine J.D.s που δημιουργήθηκε από την G.B. Jones και τον Bruce LaBruce, έχει αναγνωριστεί ευρέως ώς το zine που ξεκίνησε αυτό το κίνημα. «Το J.D.s το είδαν πολλοί ως τον καταλύτη που ώθησε την queercore σκηνή στην ύπαρξη», γράφει η Amy Spencer στο βιβλίο DIY: The Rise of Lo-Fi Culture. Αναδυόμενοι από την αναρχική σκηνή, στην αρχή οι συντάκτες του J.D.s είχαν επιλέξει τον όρο «homocore» για να περιγράψουν το κίνημα αλλά αντικατέστησαν τη λέξη homo με το queer για να αντικατοπτρίσουν καλύτερα την ποικιλομορφία όσων εμπλέκονταν, αλλά και να διακόψουν κάθε συσχετισμό από τον κατεστημένο, «ορθό» gay and lesbian τρόπο ζωής. Το πρώτο τεύχος βγήκε το 1985, με ένα μανιφέστο που λεγόταν «Don’t be Gay», που λίγο μετά αναδημοσιεύτηκε στο fanzine MaximumRocknRoll.
Ως μουσικό είδος διακρίνεται από στίχους που εξερευνούν θέματα όπως η προκατάληψη, η σεξουαλική ταυτότητα, η ταυτότητα φύλου και η προσωπική έκφραση. Πολλές queercore μπάντες ξεκίνησαν από την punk σκηνή, αλλά και η industrial μουσική σκηνή άσκησε τη δική της επιρροή. Η queercore μουσική δεν είναι ένα είδος όπως λέμε rock. Το περιεχόμενό της είναι αυτό που δημιουργεί αυτήν την ενότητα και περιλαμβάνει πολλά είδη όπως hardore punk, synthpunk, indie rock, power pop, no wave, noise, experimental, industrial και άλλα.
Η πρώτη queercore συλλογή εκδόθηκε το 1990 από το J.D.s και ονομαζόταν J.D.s Top Ten Homocore Hit Parade Tape. Εκείνη την περίοδο του Queercore, πολλά από τα πανκ συγκροτήματα που εμπλέκονταν δεν ήταν απαραίτητα queer αλλά η στάση ζωής τους ήταν το κίνητρο για να υποστηρίξουν το κίνημα. Η σεξουαλικότητα των μελών των συγκροτημάτων δεν ήταν ποτέ ζήτημα στην επιλογή του αν θα συμπράξουν με το queercore κίνημα ή όχι.
To ’90 σε κάποιες πόλεις διοργανώνονταν live queercore βραδιές, όπως η Homocore Chicago. Όπως λέει η Amy Spencer το βιβλίο DIY: The Rise of Lo-Fi Culture «Μέσα από τις εκδηλώσεις του Homocore, στόχευαν στη δημιουργία ενός χώρου για άντρες και γυναίκες ώστε να συνυπάρχουν, ως αντίθεση στο αίσθημα διαχωρισμού των φύλων ο οποίος ήταν η σταθερά στην mainstream γκέι κουλτούρα. Επιτέθηκαν στην ιδέα ότι εξαιτίας της σεξουαλικότητάς σου θα έπρεπε να σου προσφέρεται μόνο μία επιλογή κοινωνικής σκηνής. Την ίδια περίοδο εμφανίστηκε το κίνημα των Riot Grrl, ένα μουσικό είδος που κάποιοι υποστηρίζουν ότι οφείλει την ύπαρξή του, κατά πολλούς τρόπους, στα punk homocore zines.
Στον κινηματογράφο, σκηνοθέτες που άσκησαν σημαντική επιρροή, μέσα από την αναπαράσταση της queer υποκουλτούρας, ήταν οι Kenneth Anger, JackSmith, ο πρώιμος Andy Warhol, ο John Waters στις πρώτες ταινίες του, η Vivienne Dick και ο DerekJarman. Το 1990 οι συντάκτες του J.D.s άρχισαν να διοργανώνουν κινηματογραφικές βραδιές. Εκεί προβλήθηκαν οι πρώτες μικρού μήκους ταινίες του BruceLaBruce και της G. B. Jones.
Εμείς επιλέξαμε να προβάλουμε κάποια video clips και video art γιατί μας ενδιαφέρει αυτή η αποκλίνουσα έκφραση, οι επιθυμίες που έχουν αποκλειστεί από τον δημόσιο χώρο και τη σφαίρα του ορατού και του κανονικού, η δύναμη που αποπνέει ο σαρκασμός και το χιούμορ, η αποδοχή και έκθεση των σωμάτων, το παιχνίδι ή ακόμα και η σύγκρουση με την κυρίαρχη αντίληψη για την ομορφιά και την ασχήμια.
Τα zines που αναφέρονται μπορούν να βρεθούν στο διαδίκτυο queer zine archive project.