- Προβολή του ντοκιμαντέρ “The Last Taboo” (Alexander Freeman, 2012) και εκδήλωση/συζήτηση ΑΝΑΠΗΡΙΑ / ΣΩΜΑ / ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ (με διερμηνεία στη νοηματική)
Τετάρτη 19 Νοεμβρίου, στις 20:30, στο μωβ καφενείο
- Προβολή της ταινίας “The Sessions” (Ben Lewin, 2012)
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου, στις 20:30
The body is our general medium for having a world
“The body is our general medium for having a world.” Merleau Ponty
To σώμα είναι ένα εννοιολογικό εργαλείο, ένας φορέας μηνυμάτων, ένα πεδίο πολιτικής διαμάχης που πάνω του χαράσσονται οι κυρίαρχοι εξουσιαστικοί λόγοι τής πατριαρχικά και καπιταλιστικά δομημένης κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας που για να συντηρείται έχει ανάγκη να δημιουργεί νόρμες, να μας χώνει σε καλούπια και να μας κατατάσσει σε κλίμακες αξιολόγησης. Στήνει τα σώματά μας στον τοίχο, τα μετράει, τα ζυγίζει, τα υποβάλλει σε έλεγχο ως προς τη λειτουργικότητα και την παραγωγικότητά τους ώστε να τα διαχωρίσει σε ικανά και μη. Σ’αυτή τη διαδικασία, η έννοια της αρτιμέλειας αποδεικνύεται χρήσιμο εργαλείο τής κανονιστικής ρύθμισης των σωμάτων, αφού συνυποδηλώνει ικανότητα, ενεργητικότητα, δυναμισμό, υγεία, σεξουαλικότητα, ομορφιά, συμμετρία και ευστροφία. Ο κυρίαρχος λόγος επιλέγει να στιγματίσει την αναπηρία σχετίζοντάς την με την παθογένεια, την αδυναμία, την παθητικότητα, τη μη παραγωγικότητα/χρησιμότητα.
Η αναπηρία διαμορφώνει μια άλλη πραγματικότητα για το άτομο και τους οικείους του, γεμάτη αρχιτεκτονικούς περιορισμούς, κοινωνικούς αποκλεισμούς και αντιξοότητες. Καθώς συγκεκριμένες εικόνες, συγκεκριμένες αναπαραστάσεις σωμάτων αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες σεξουαλικότητες, η αναπηρία συχνά αποσεξουαλικοποιείται ή συνδέεται με την απουσία σεξουαλικής ζωής κι άλλοτε πάλι θηλυκοποιείται λόγω των “κοινών” χαρακτηριστικών με το γυναικείο πρότυπο της παθητικότητας, της αδυναμίας, της ευαισθησίας, της εξάρτησης. Χαρακτηριστικά τα οποία αποδίδονται με ένα σχεδόν αυτόματο τρόπο αν αναλογιστούμε πόσο βαθιά ριζωμένα είναι τα κοινωνικά στερεότυπα του φύλου. Και καθώς οι σχέσεις εξουσίας διαπλέκονται όσο περισσότερο συνδυάζονται οι αποκλίσεις με βάση το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, το έθνος και την τάξη, τόσο κατασκευάζονται “αόρατες” κατηγορίες. Η θέση του ορατού υποκειμένου μέσα στα συστήματα εξουσίας φέρει συγκεκριμένα προνόμια, η ύπαρξη των οποίων συνεπάγεται μεγαλύτερη αποδοχή και περισσότερες δυνατότητες για το υποκείμενο, ενώ αντίθετα, η απουσία τους συντηρεί κι αναπαράγει εγκλωβισμούς και γεννά πολλαπλές καταπιέσεις. Αρκεί να σκεφτούμε το παράδειγμα ενός στρέιτ, λευκού, αρτιμελούς, ετεροκανονικού άντρα δίπλα σ’αυτό μιας μετανάστριας, τετραπληγικής, μαύρης λεσβίας.
Θα ήταν ίσως απλοϊκό, αν όχι επικίνδυνο, να ισχυριστούμε ότι τα άτομα με αναπηρίες είναι μια διαφορετική εκδοχή των μη ανάπηρων. Ζουν σε μια κοινωνία ικανών και αρτιμελών, εντός της οποίας πρέπει να επινοήσουν νέους τρόπους λειτουργικότητας και να επαναπροσδιορίσουν τα “αυτονόητα”. Εμείς με τη σειρά μας επιχειρούμε να ανοίξουμε ένα διάλογο γύρω από την ποικιλομορφία του σώματος και της σεξουαλικής έκφρασης. Αντιλαμβανόμαστε ότι στο μέχρι τώρα πολιτικό μας λόγο, αλλά και στις δράσεις μας δεν έχουμε ενσωματώσει ως εργαλείο την crip θεωρία. Είμαστε εδώ να θέσουμε ειλικρινή ερωτήματα για όλα αυτά τα ζητήματα και όχι να προσφέρουμε σταθερές απαντήσεις. Να αναγνωρίσουμε με ποιο τρόπο τα κανονιστικά πρότυπα διεισδύουν στις ζωές όλων μας, να διερευνήσουμε πώς από ένα σύστημα υποχρεωτικής σωματικής ικανότητας (able-bodiedness) προκύπτει η crip θεωρία και πώς μέσα και ενάντια σε μια ετεροκανονική κοινωνία γεννιέται το queer.
Να μην αφήσουμε σε κανέναν το περιθώριο να (περι)ορίσει το πεδίο των δυνατοτήτων μας. Να επαναοικειοποιηθούμε τις ζωές, το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη σωματικότητά μας από την πιο ανεπαίσθητη κίνηση μέχρι την πιο συγκροτημένη έκφραση. Να δώσουμε και πάλι στα σώματά μας την ελευθερία που τους χρωστάμε.